Review: Ο μακρινός shooter ξάδερφος του Diablo

Της Ελένης Δρίβα

 

Πληροφορίες‌

‌Τίτλος:‌ Outriders
Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PC, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X/S, Google Stadia
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PlayStation 5
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ People Can Fly
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Square Enix
Είδος:‌ Third-person shooter, Role-playing
Ηλικίες:‌ 18+‌ ‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 1 Απριλίου 2021

Τα looters, θα έλεγε κανείς, είναι ο μεγάλος πειρασμός του gaming. Είναι τα βιντεοπαιχνίδια που προσφέρουν μια εθιστική λούπα στους παίκτες (το αν είναι και διασκεδαστική κατά βάθος είναι άλλο θέμα) η οποία τους κρατάει απασχολημένους για δεκάδες, εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ώρες και τα projects που συνήθως προσφέρουν εμπορική επιτυχία και κέρδη στις εταιρείες. Φαινομενικά, για τους developers, είναι η συνταγή για την επιτυχία. Στην πραγματικότητα όμως, έχει αποδειχθεί επανειλημμένα πως η δημιουργία ενός πραγματικά καλού looter είναι κάθε άλλο παρά εύκολη. Μικρές και μεγάλες εταιρείες έχουν αποτύχει ξανά και ξανά, ενώ κάποιες εξ αυτών που δεν τα παράτησαν χρειάστηκαν χρόνια για να “φέρουν” τα projects τους σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο.

Η πιο πρόσφατη προσπάθεια στο εν λόγω genre μας έρχεται από την People Can Fly και ακούει στο όνομα Outriders. Ένας sci-fi τίτλος που αρχικά έμοιαζε με τον ορισμό του κοινότυπου, με υπερδυνάμεις που θύμιζαν κάτι από Destiny και shooting που έφερνε λίγο σε Tom Clancy’s The Division, το Outriders φαινόταν σαν μια προσπάθεια που θα ξεχνιόταν γρήγορα, χωρίς να προσφέρει κάτι ουσιώδες στο αγοραστικό κοινό. Εν τέλει, καθώς οι μήνες περνούσαν, η People Can Fly με επιμονή και έξυπνο marketing κατάφερε να βελτιώσει την εικόνα που είχε δημιουργηθεί για το παιχνίδι και να βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους. 

Το Outriders, λοιπόν, είναι looter αλλά δεν ακολουθεί το μοντέλο των games as a service του Destiny, είναι shooter αλλά αν προσπαθήσετε να παίξετε πίσω από cover όπως στο The Division τότε έχετε ήδη χάσει. Αν θέλετε να το παρομοιάσετε με κάποιο άλλο παιχνίδι, για να έχετε μια καλύτερη εικόνα, η σωστή επιλογή είναι το Diablo. Στην ουσία, η μεγαλύτερη “αμαρτία” του είναι πως δεν καινοτομεί πουθενά. Δεν εισάγει νέους μηχανισμούς στο είδος, δεν φέρνει τα πάνω κάτω, αλλά αυτά που κάνει τα κάνει κατά κύριο λόγο σωστά και με βασικό παράγοντα τη διασκέδαση.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκεται ένας Outrider με προκαθορισμένη και έντονη προσωπικότητα, όμως την εμφάνιση και το φύλο μπορείτε να τα ορίσετε εσείς. Μετά από την καταστροφή της Γης, ο χαρακτήρας σας ήταν ένας από τους ανθρώπους που επέζησαν και ταξίδεψαν μέχρι να βρουν τον πλανήτη Enoch, ο οποίος αρχικά έμοιαζε με το ιδανικό μέρος για να χτίσει η ανθρωπότητα τη νέα της αποικία. Μια ενεργειακή καταιγίδα όμως, που δίνει υπερδυνάμεις σε ορισμένους έποικους, καθηλώνει τα απομεινάρια της ανθρωπότητας σε μια κοιλάδα για χρόνια, η οποία τελικά οδηγείται σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Outrider, έχοντας πλέον υπερδυνάμεις, καλείται να σώσει την ανθρωπότητα από τις εχθρικές δυνάμεις του πλανήτη, αλλά και τον ίδιο της τον εαυτό…

Το σενάριο του Outriders δεν θα κερδίσει βραβεία για τις πρωτότυπες ιδέες του, ούτε είναι από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί. Μάλιστα, υπάρχουν στιγμές που θυμίζει b-movie και πολλές φορές είναι αρκετά προβλέψιμο, αλλά παρ’ όλα αυτά προσφέρει ένα διασκεδαστικό ταξίδι, με ανάλαφρο χιούμορ, συμπαθητικούς και ενδιαφέροντες δευτερεύοντες χαρακτήρες και έναν αντισυμβατικό πρωταγωνιστή που δεν ακολουθεί τα πρότυπα του κλασικού ήρωα. Σε γενικές γραμμές, έχει καλύτερη ιστορία από πολλά looters που έχουμε δει.

Κάπως… αψυχολόγητη είναι η σκηνοθετική προσέγγιση του παιχνιδιού, κάτι που μας πείραξε περισσότερο από τα σεναριακά κλισέ που συναντήσαμε, αφού για κάποιο λόγο η κάμερα “έτρεμε” χωρίς λόγο σε κάποια cutscenes και ορισμένες σκηνές κόβονταν πολύ αντικλιματικά και απότομα. Ελαφρώς απογοητευτικός ήταν και ο επίλογος, κατά τη γνώμη μας, αλλά η συνολική εμπειρία των περίπου 40 ωρών άξιζε.

Από άποψη περιεχομένου το Outriders είναι αρκετά πλούσιο, σε σημείο που αν το είχε δημιουργήσει κάποια άλλη εταιρεία (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε), θα το είχε ήδη χωρίσει σε μικρότερα κομμάτια και θα το “σέρβιρε” σταδιακά στο κοινό χωρίς ντροπή. Μαζί με τα side quests η διάρκεια του παιχνιδιού φτάνει πολύ εύκολα τις 70 ώρες, ενώ με το πέρας της βασικής ιστορίας αποκτάτε πρόσβαση και σε μια νέα endgame δραστηριότητα, τα expeditions, που μπορεί να ανεβάσει τον χρόνο ενασχόλησής σας στις 100+ ώρες με ευκολία. Τα expeditions αποτελούν σεναριακά ψήγματα για το τι συμβαίνει αφότου έχει πέσει ουσιαστικά η αυλαία και σας επιτρέπουν να επενδύσετε εις βάθος στον χαρακτήρα σας, στον εξοπλισμό σας και το class που έχετε επιλέξει. Δεν είναι μια αψεγάδιαστη εμπειρία, αλλά σίγουρα κανείς δεν μπορεί να την πει “φτωχή”.

Η People Can Fly έχει δημιουργήσει τέσσερα διαφορετικά classes από τα οποία μπορείτε να επιλέξετε και είναι από τα λίγα πράγματα που δεν μπορείτε να αλλάξετε αν μετανιώσετε στην πορεία (μπορείτε να αλλάξετε την εμφάνιση του χαρακτήρα σας). Ο Trickster μπορεί και κάμπτει τον χώρο και τον χρόνο, κάνοντας γρήγορες επιθέσεις. Ο Technomancer κουβαλάει διάφορα επικίνδυνα gadgets, όπως turrets, minigun και σφαίρες που προκαλούν toxic. Ο Pyromancer, όπως μπορείτε να φανταστείτε, τιθασεύει τη φωτιά και ο Devastator είναι το tank του παιχνιδιού, καθώς μεταξύ άλλων μπορεί να καλύψει το σώμα του με πέτρα για να αντέξει περισσότερα πυρά.

Όλα τα classes είναι χρήσιμα και διασκεδαστικά. Η προσέγγιση της ομάδας ανάπτυξης είναι αρκετά δίκαια, δίνοντας σε όλες τις παραπάνω επιλογές τη δυνατότητα να παίξουν όσο επιθετικά ή αμυντικά θέλουν, ανάλογα με το πώς θα διαμορφώσετε το class path σας με τους περιορισμένους πόντους που σας δίνονται. Σε μια πολύ σωστή κίνηση μάλιστα, η People Can Fly σας αφήνει να πάρετε πίσω όσα class points έχετε χρησιμοποιήσει, χωρίς να σας “τιμωρήσει” ζητώντας να θυσιάσετε κάποιο currency, για να μπορέσετε να δοκιμάσετε όσες φορές θέλετε και όποια στιγμή θέλετε, οποιοδήποτε συνδυασμό από perks σκεφτείτε. Χρειάζεστε παραπάνω health για να περάσετε ένα boss fight; Επενδύστε στο αντίστοιχο path και μετά κάντε remap. Το παιχνίδι δεν σας τιμωρεί, ούτε σας δεσμεύει. Κάθε άλλο.

Αυτή η ελευθερία που δίνεται είναι σημαντική και δεν τη βλέπουμε σε πολλούς τίτλους. Ακόμα πιο σημαντική είναι γιατί τα class paths κάνουν μεγάλη διαφορά και αλλάζουν δραστικά τον χαρακτήρα σας και την προσέγγισή σας στη μάχη. Ένας Devastator με έμφαση στο defense διαφέρει δραματικά από έναν Devastator με έμφαση στα skills του. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν και τα mods που μπορείτε να βάλετε στην πανοπλία σας (και στα όπλα, αλλά εκεί έχουν άλλη χρησιμότητα). Τα mods εφαρμόζουν στον εξοπλισμό σας, προσφέροντας σημαντικές βελτιώσεις για τα skills σας (μεγαλύτερη διάρκεια, damage κλπ.), επιπλέον HP και πολλά άλλα. Στα όπλα προσφέρουν σφαίρες που, μεταξύ άλλων, κάνουν slow, freeze, toxic ή burn τους εχθρούς. Εν ολίγοις, οι συνδυασμοί (τα builds) που μπορείτε να δημιουργήσετε είναι πολλοί και ουσιώδεις.

Εξίσου ουσιώδες είναι το crafting, το οποίο συνοδεύεται από ευκολόχρηστα, φιλικά και ξεκούραστα μενού και σας επιτρέπει να προσαρμόσετε ως ένα σημείο τα mods στον εξοπλισμό σας, να αναβαθμίσετε τα κομμάτια από armors και όπλα που θέλετε και να τα παραμετροποιήσετε ανάλογα με το στιλ σας.

Παρ’ όλα αυτά, με μια κακή επιλογή η People Can Fly δυστυχώς συνθλίβει αυτή την απολαυστική ελευθερία και την ουσία των builds μόλις μπείτε στο endgame, καθώς τα expeditions θα σας αναγκάσουν να παίξετε με συγκεκριμένη προσέγγιση και κατ’ επέκταση builds, εάν θέλετε να πάρετε καλά rewards. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο time trial μοντέλο της συγκεκριμένης δραστηριότητας που σας ζητάει να τελειώσετε την κάθε αποστολή μέσα σε ένα προκαθορισμένο χρονικό πλαίσιο ώστε να κερδίσετε το “χρυσό έπαθλο”, όμως αυτό αυτόματα αχρηστεύει τα πιο αμυντικά builds που καταλήγουν να επιβαρύνουν την ομάδα που μάχεται ενάντια στους εχθρούς και το ρολόι.

Όπως κάθε looter που σέβεται τον εαυτό του, το Outriders σας προσφέρει νέο εξοπλισμό σε κάθε ευκαιρία. Όσο πιο δύσκολο είναι αυτό που σας ζητείται να κάνετε, τόσο καλύτερο είναι το loot και τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες να είναι υψηλότερου rarity. Τα υψηλότερα rarities είναι τα epic και legendary, με τα δεύτερα να σας προσφέρουν τον εξοπλισμό με τα καλύτερα mods. Εδώ να ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση και να αναφέρουμε πως τα legendaries έχουν όλα μοναδικό και εξαιρετικό σχεδιασμό που πραγματικά ξεχωρίζει, ενώ τα πιο χαμηλά rarities επαναλαμβάνονται αρκετά σε εμφάνιση και mods.

Μια επιτυχημένη επιλογή που έχει κάνει η People Can Fly είναι ο τρόπος που έχει προσεγγίσει τη δυσκολία του παιχνιδιού. Το επίπεδο πρόκλησης χωρίζεται σε 15 βαθμίδες κατά τη διάρκεια της βασικής ιστορίας (world tiers) και σε άλλες 15 όταν περάσετε στο endgame (challenge tiers). Το πιο χαμηλό επίπεδο δεν προσφέρει καμία ουσιαστική πρόκληση και υπάρχει απλά για να μπορέσετε να απολαύσετε το σενάριο, ενώ αντίθετα το επίπεδο 15 είναι πραγματικά απαιτητικό (κάνει το Dark Souls περήφανο) και θα σας αναγκάσει να φτιάξετε ένα σοβαρό build αν θέλετε να επιβιώσετε. Γιατί να παίξετε στο επίπεδο 15 (ας το βαφτίσουμε επίπεδο “βασανίζομαι” για τη διάρκεια αυτής της κριτικής) ρωτάτε; Γιατί όσο πιο ψηλά σε αυτή τη βαθμίδα από δυσκολίες βρίσκεστε, τόσο πιο εύκολα θα αποκτάτε εξοπλισμό υψηλού rarity, με καλύτερα στατιστικά. Η επιτυχία αυτής της προσέγγισης πηγάζει από το γεγονός ότι μπορείτε να αλλάξετε στιγμιαία, όποτε θέλετε βαθμίδα, χωρίς να χρειαστεί κάποιο loading screen ή οτιδήποτε άλλο. Η αλλαγή θα επηρεάζει το loot σας, αλλά το κατά πόσο αξίζει το epic loot drop τον επιπλέον χρόνο και μερικές φορές την υπερβολική πρόκληση, θα το κρίνετε εσείς και εσάς δεν θα σας κρίνει κανείς.

Ένας ακόμα παράγοντας που ορίζει τη δυσκολία είναι το co-op. Μπορείτε να παίξετε όλο το παιχνίδι μαζί με έως ακόμα δύο άτομα είτε προσκαλώντας φίλους σας, είτε βρίσκοντας συμπαίκτες μέσω matchmaking. Το επίπεδο πρόκλησης αυξάνεται αυτόματα και ανεξάρτητα από τα tiers που προαναφέραμε τη στιγμή που μπαίνει έστω και ένα επιπλέον άτομο στην ομάδα σας, αλλά παράλληλα βελτιώνεται και το loot που παίρνετε. Η αύξηση στη δυσκολία είναι αισθητή και κατανοητή, όμως σε συνδυασμό με τα world tiers δεν αποκλείεται να νιώσετε αρκετά πιεσμένοι όσο προχωράτε και να χρειαστεί να προσαρμοστείτε ξανά και ξανά για να τα βγάλετε πέρα, ακόμα και σε μια ομάδα των τριών.

Το Outriders καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να προσφέρει διασκεδαστικές μάχες, ανεξάρτητα από το αν παίζετε μόνοι ή με παρέα. Κατά κύριο λόγο, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι σας εξαναγκάζει να μην χρησιμοποιείτε σημεία κάλυψης (cover), αλλά να κινήστε μεθοδικά και αποτελεσματικά μέσα στον χώρο ώστε να μην πεθάνετε. Η παραπάνω προσέγγιση προκύπτει από το ότι δεν υπάρχουν τα κλασικά healing items. Αν θέλετε να κρατήσετε την μπάρα του health γεμάτη, τότε θα πρέπει να κινήστε γρήγορα και να σκοτώνετε εχθρούς με τον τρόπο που ορίζει το class σας για να γιατρευτείτε. Συγκεκριμένα, οι Trickster και Devastator πρέπει να σκοτώνουν εχθρούς από κοντινή απόσταση για να κάνουν regen, ο Pyromancer πρέπει να τους βάζει φωτιά και μετά να τους σκοτώνει, ενώ ο Technomancer γιατρεύεται κάθε φορά που κάνει damage, ανεξαρτήτως απόστασης, αλλά το HP που παίρνει πίσω είναι λιγότερο μιας και δεν χρειάζεται να πάει πολύ κοντά ή να κάνει κάτι συγκεκριμένο.

Το σύστημα μάχης, λοιπόν, σας οδηγεί σε μια άκρως επιθετική προσέγγιση και μόλις μάθετε να μοιράζετε σωστά τον χρόνο σας ανάμεσα στη χρήση όπλων και skills, οι συγκρούσεις θα μοιάζουν με καλά ενορχηστρωμένες χορογραφίες, με εξαιρετική ροή και εντυπωσιακές κινήσεις, κάτι που ενισχύεται ακόμα περισσότερο όταν παίζετε μαζί με φίλους και εκμεταλλεύεστε ο ένας τα skills του άλλου.

Ειρωνικά, αυτό που χαντακώνει το σύστημα μάχης, που κατά τα άλλα είναι από τα πιο διασκεδαστικά που έχουμε δει σε shooter, είναι οι βαθμίδες δυσκολίας που προαναφέραμε. Τα “αλματάκια” που κάνει το επίπεδο πρόκλησης ανάμεσα στα tiers γίνονται ξαφνικά κανονικά άλματα κάπου στα tiers 8, 9 και 10. Αν δεν προετοιμαστείτε σωστά, οι εχθροί θα μοιάζουν με ενοχλητικά ντουβάρια από bullet sponges που βάζουν φρένο στη διασκέδαση και ξαφνικά το Outriders θα θυμίζει το πρώτο The Division με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Είναι κάτι που μπορείτε να αποφύγετε; Ναι. Θα σας συμβεί ανεξαρτήτως, έστω και για μερικές μάχες; Πιθανότατα ναι και είναι κάτι που δεν θα συνέβαινε καθόλου, αν το scalling ανάμεσα σε κάποια επίπεδα δυσκολίας δεν ήταν τόσο ανισόρροπα ρυθμισμένο.

Το ταξίδι σας στον Enoch χωρίζεται ανάμεσα σε αρκετές διαφορετικές περιοχές, όλες σχεδόν γραμμικές και πολύ όμορφα σχεδιασμένες, που δεν σας δίνουν την ευκαιρία να βαρεθείτε. Η κάθε μια φιλοξενεί διαφορετικά είδη εχθρών ή παραλλαγές όσων έχετε ήδη συναντήσει νωρίτερα και παράξενη βλάστηση ή οικοδομήματα που συντελούν την εντυπωσιακή εικόνα ενός ξένου πλανήτη. Ομολογουμένως όμως, το Outriders θα επωφελούταν δραματικά από μια μεγαλύτερη γκάμα εχθρών, καθώς οι παραλλαγές που παρουσιάζονται διαφέρουν μόνο από άποψη εμφάνισης και μετά από ένα σημείο κουράζουν. Η σκέψη “α, εσύ είσαι…” αποτελούσε μόνιμη παρουσία στο μυαλό μας από ένα σημείο του παιχνιδιού και έπειτα.

Τεχνικά, η διαφορά ανάμεσα στις κονσόλες προηγούμενης γενιάς και της νέας είναι αισθητή. Τα PlayStation 5 και Xbox Series X/S προσφέρουν υψηλότερη ανάλυση και καρέ ανά το δευτερόλεπτο, περισσότερες λεπτομέρειες (όπως πυκνότερη και πιο αληθοφανής βλάστηση) και αισθητά μικρότερα loading times. Πιο αναλυτικά, το PlayStation 5 προσφέρει ανάλυση 1800p και σχεδόν σταθερά 60 fps. Το Xbox Series X προσφέρει ανάλυση 2088p και επίσης 60 fps, αν και με πιο συχνές πτώσεις στα καρέ, ενώ το Xbox Series S έχει ανάλυση 1440p και 60 fps, πάλι με μερικά framedrops. Τα PlayStation 4 και Xbox One έχουν χαμηλότερη ανάλυση και στοχεύουν στα 30 fps.

Δυστυχώς, το ντεμπούτο του Outriders χαρακτηρίστηκε από αρκετά προβλήματα, τα οποία την ώρα της δημοσίευσης αυτού του κειμένου δεν έχουν διορθωθεί ακόμα. Μεταξύ άλλων, υπάρχουν προβλήματα αστάθειας με τους servers, οι οποίοι τις πρώτες μέρες είχαν κλείσει για αρκετές ώρες πριν επανέλθουν και bugs και glitches, με quests να κολλάνε και να μην σημειώνουν πρόοδο. Πάνω από όλα, αυτή τη στιγμή υπάρχει ο κίνδυνος να χάσετε όλον τον εξοπλισμό σας (armor και όπλα) σε ανύποπτη στιγμή, αν και η  People Can Fly έχει τουλάχιστον υποσχεθεί να επαναφέρει τα epic και legendaries αντικείμενα των παικτών που στάθηκαν άτυχοι.

Συμπέρασμα

Το Outriders δεν είναι ο καλύτερος τίτλος στο είδος του, αλλά δεν είναι και ο αχταρμάς από δανεικά στοιχεία που κάποιοι πίστευαν ότι θα είναι. Πλούσιο σε περιεχόμενο, με διασκεδαστικό και επιθετικό σύστημα μάχης, το project της People Can Fly κερδίζει την εύνοια των παικτών με την ελευθερία που τους δίνει να πειραματιστούν και να προσαρμόσουν σημαντικές παραμέτρους ανάλογα με τα γούστα τους. Εντυπωσιακές τοποθεσίες, υπερδυνάμεις που θα σας κάνουν να νιώσετε άτρωτοι και σχεδιαστικά όμορφες και μοναδικές ανταμοιβές συμβάλλουν έντονα στη θετική εικόνα του τίτλου, που ουσιαστικά χάνει “πόντους” γιατί χαντακώνει μόνο του βασικές πτυχές του.

Βαθμολογία:  7/10

 

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.

Source link