«ORFEAS2021» : Η πρώτη ελληνόφωνη queer βίντεο
Μετά τη συμμετοχή της στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Film Forward του 62ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η βίντεο-όπερα «ORFEAS2021» των ΦΥΤΑ, παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, θα πραγματοποιήσει την αθηναϊκή της πρεμιέρα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος με δύο προβολές στις 19 και 26 Ιανουαρίου 2022, στις 21.30. Μετά την προβολή θα ακολουθήσουν ερωταποκρίσεις με τους συντελεστές της ταινίας.
Το έργο «ORFEAS2021», βασισμένο στην όπερα L’Orfeo του Κλάουντιο Μοντεβέρντι, αποτελεί την πρώτη ελληνόφωνη queer όπερα και αφηγείται τους αγώνες του Ορφέα, του πρώτου γκέι πρωθυπουργού της Ελλάδας, ενάντια στην πατροπαράδοτη ιστορία καταπίεσης «Live Your Myth in Greece». Είναι ένα μεταμοντέρνο πειραματικό έργο με στοιχεία μπαρόκ μελοδράματος, DIY κολάζ, post-internet αισθητικής και εικονικής πραγματικότητας. Το λιμπρέτο υπογράφουν οι Αντριάνα Μίνου και Φοίβος Δούσος, ενώ τη σκηνοθεσία και το μοντάζ ο Φιλ Ιερόπουλος. Η όπερα είναι επηρεασμένη από και αφιερωμένη στη μνήμη τ@ περφόρμερ και ακτιβιστ@ Ζακ Κωστόπουλου / Zackie Oh.
Η παραγωγή υλοποιείται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Οι παραστάσεις του έργου με αρχικό τίτλο «ORFEAS2020» ήταν προγραμματισμένες να πραγματοποιηθούν τον Μάρτιο του 2020 στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ωστόσο ματαιώθηκαν λόγω της πανδημίας. Αξιοποιώντας δημιουργικά την αντίξοη συνθήκη, αυτό που ξεκίνησε ως μια τολμηρή και προκλητική διασκευή της εμβληματικής μπαρόκ όπερας «Ορφέας» του Κλάουντιο Μοντεβέρντι, ολοκληρώθηκε ως μια ρετρο-φουτουριστική βιντεο-όπερα επιστημονικής φαντασίας.
Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε απροσδόκητους χώρους, η βιντεο-όπερα «ORFEAS2021» συνδυάζει το λυρικό τραγούδι με τη video art και την πειραματική κινηματογραφική γλώσσα. Το οπερατικό μελόδραμα συναντά το queer DIY κολάζ, τα φαντάσματα της δεκαετίας του ’80 και την αισθητική της εικονικής πραγματικότητας, φέρνοντας το ανατρεπτικό οπερατικό σύμπαν του «ORFEAS2021» στην οθόνη μας, χωρίς όρια και συμβιβασμούς.
Ο «Ορφέας» αποτελεί μια από τις πρώτες όπερες στην ιστορία του είδους και αυτό την καθιστά ένα έργο εξαιρετικά ευέλικτο στις διασκευές, καθώς γράφτηκε πριν παγιωθούν οι σκηνικές συµβάσεις της όπερας. Η διασκευή της όπερας «Ορφέας» από τα ΦΥΤΑ, το πολυσχιδές έργο των οποίων περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, διοργάνωση και επιμέλεια εκθέσεων, περφόρμανς και διαδραστικά δρώμενα, ακολουθεί δοµικά αφηγηµατικά στοιχεία του αυθεντικού κειµένου, αλλά τοποθετεί τη δράση στο κοντινό µέλλον µιας χώρας σαν την Ελλάδα.
Στην ανακατασκευή του έργου από τα ΦΥΤΑ, ο µπαρόκ ήχος ενώνεται µε συνθεσάιζερ της δεκαετίας του ’80, η οπερατική εκφορά του λόγου µε την αυτοαναφορική και µεταδραµατική προσέγγιση της performance art, οι φυσικοί εξωθεατρικοί χώροι µε ένα post-internet πολυµεσικό ψηφιακό πλέγµα και οι πληθωρικές οπτασίες των θεϊκών χαρακτήρων του µύθου µε τις σύγχρονες θεότητες της queer DIY πανκ µόδας.
Για τη βιντεο-όπερα ORFEAS2021 τα ΦΥΤΑ σημειώνουν:
«Μια ρετρο-φουτουριστική ιστορία ουτοπικών οραμάτων, ιδεολογικών συγκρούσεων, υπερφυσικών ηγετών και απολυταρχικού θεάματος. Κυβερνοπάνκ κουήρ πειρατές ενάντια σε αφομοιωμένα γκέι μεγαλοστελέχη. Επανάσταση και ρεφορμισμός. Λογική και ενσυναίσθηση. Οι πολιτικές των ταυτοτήτων αναμετριούνται με τα όριά τους στο επισφαλές πεδίο της μετα-διαδικτυακής εποχής μέσω μιας σύγχρονης διασκευής του μύθου του Ορφέα.
Ο πρώτος (ανοιχτά) ομοφυλόφιλος πρωθυπουργός της Ελλάδας αγωνίζεται να διατηρήσει την κληρονομιά της ιστορίας των ΛΟΑΤΚΙ κινημάτων στην εποχή της μετα-αλήθειας και της alt-right δυστοπίας. Ο παράλογος αλγόριθμος του συλλογικού ασυνειδήτου και η αβάσταχτη παρακαταθήκη του “Live Your Myth in Greece” αποδεικνύονται ακλόνητα εμπόδια. Θα παράσχει άραγε μια εναλλακτική λύση η φιλελεύθερη Ευρώπη με τη λεγόμενη “ελευθερία του λόγου” της ή θα αντιπροτείνει απλά ένα νεοσυντηρητικό αφήγημα περί “σύγκρουσης πολιτισμών”;
Ταλαντευόμενη ανάμεσα στο οπερατικό μελόδραμα, το queer DIY κολάζ, τα φαντάσματα των ’80s και την αισθητική της εικονικής πραγματικότητας, η ταινία επιχειρεί την καλειδοσκοπική αποτύπωση ενός αναστοχασμού πάνω στην πολιτική καθαρότητα, τις εναλλακτικές ιστορικές αφηγήσεις και τη θεσμική κριτική. Το αναπόφευκτο της τεχνο-ουτοπίας φαίνεται ότι έχει μετατραπεί από μετα-ανθρώπινη αντι-ουσιοκρατική ελπίδα σε deepfake αποκάλυψη. Στο τέλος, η μελαγχολία, το τραύμα και η απελπισία είναι τα μόνα υπολείμματα (και ίσως όπλα) στο μελανιασμένο σώμα των πολιτικών κινημάτων».
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
