Το «Όχι» αποτελεί την εθνική μας θέση απέναντι σε κάθε επιβουλή
Στις εκδηλώσεις για τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου, στο Καλπάκι Ιωαννίνων παρέστη ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ο Πρωθυπουργός παρακολούθησε την επιμνημόσυνη δέηση, κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο του Μαχητή και άναψε ένα κερί προς τιμήν των 167 πεσόντων στρατιωτών, τα λείψανα των οποίων φυλάσσονται στο οστεοφυλάκιο του Μνημείου.
Στη συνέχεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρακολούθησε την αναπαράσταση της Μάχης του Καλπακίου.
«Αισθάνομαι ειλικρινά συγκινημένος που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας σε αυτόν τον τόπο που τον αρδεύει η Ιστορία, στα βήματα του Βασιλιά Πύρρου, στο δρόμο του προς τη Ρώμη, αλλά και απέναντι από τις κορυφές που πριν από 82 χρόνια το «Όχι» στον φασισμό και στον ξένο εισβολέα γράφτηκε με αίμα και θρίαμβο», ανέφερε ο κ. Μητσοτάκης στις πρώτες του κουβέντες σε ένα σύντομο χαιρετισμό.
«Εδώ, οι δυνάμεις της ελευθερίας πέτυχαν την πρώτη τους νίκη κατά του Άξονα. Το Καλπάκι συνεπώς αποτελεί σύμβολο που διαπερνά τα σύνορα και τους καιρούς, εκπέμποντας από την Ελλάδα αξίες παγκόσμιες που δεν φυλακίζονται στο χθες, αλλά αντίθετα ανανεώνονται συνέχεια μέσα στο χρόνο», συνέχισε ο κ. Μητσοτάκης.
Ο πρωθυπουργός υπογράμμισε πως δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτά τα μέρη «έδρευε» από τις ταραγμένες δεκαετίες του ’20 και του ’30 ένας πειθαρχικός ουλαμός στρατευμένων ποινικών και πολιτικών κρατουμένων, δείγμα του διχασμού και του αυταρχισμού εκείνης της εποχής.
«Κι όμως, ο άνεμος της πατριωτικής ενότητας του ’40 παρέσυρε διαφορές και λάθη, φέρνοντας όλους τους Έλληνες δίπλα-δίπλα στα χαρακώματα κατά των Ιταλών, μετά στην εποποιία της εθνικής αντίστασης, για να μας διχάσει μετά και πάλι ο εμφύλιος. Ανάμεσα στα άλλα, λοιπόν, το Καλπάκι προβάλλει και ως τόπος που ανατέλλει στην πράξη η νικηφόρα εθνική συμφιλίωση. Αυτό το «Όχι» που είναι χαραγμένο στην πλαγιά του Προφήτη Ηλία έρχεται από μακριά και πηγαίνει μακριά, συνοδεύοντας την Ιστορία μας», τόνισε.
Και συμπλήρωσε: «Έτσι, σήμερα, απευθύνεται και σε έναν άλλον εισβολέα, στη Ρωσία που καταπατά το Διεθνές Δίκαιο, το απαραβίαστο των συνόρων και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Και ανάβει έτσι μια διπλή φωτιά στην Ευρώπη, προκαλώντας αίμα στα μέτωπα με τα όπλα και αποζητώντας αστάθεια στις δυτικές κοινωνίες με μοχλό την ακρίβεια. Αλλά και κάτι ακόμα, προβάλλοντας ένα αυταρχικό τετελεσμένο ως πρότυπο μίμησης άλλων ταραξιών, πιθανώς και εδώ στη γειτονιά μας. Να γιατί λοιπόν η Ουκρανία μας αφορά και γιατί στις πεδιάδες της δίνονται ανάλογες μάχες με εκείνες του 1940 στα βουνά των Ιωαννίνων και γιατί το «Όχι» αποτελεί την εθνική μας θέση απέναντι σε κάθε επιβουλή.
Ειδικά όταν προέρχεται από χώρες που όσο υψώνουν τη ρητορική τους, τόσο βυθίζονται στη δική τους απομόνωση. Όπως είπα, όμως, τα τρία αυτά γράμματα απαντούν μόνο σε όσους απειλούν και δεν προκαλούν αλλά προσκαλούν στο δρόμο της νομιμότητας, στο δρόμο της ειρήνης. Γι΄ αυτό και η άλλη όψη του ελληνικού «Όχι» είναι το «Ναι» στη σταθερότητα και τη συνεργασία».
Ο κ. Μητσοτάκης έστειλε σαφές μήνυμα στην Άγκυρα.
«Κακά τα ψέματα, κανείς πουθενά δεν πιστεύει ότι η Τουρκία κινδυνεύει από τα ελληνικά νησιά. Αντίθετα, το ότι εκείνη επιβουλεύεται την κυριαρχία της Ελλάδος το διαλαλεί, δυστυχώς, συνέχεια η ίδια. Από την πλευρά μας, λοιπόν, οι θέσεις μας είναι σταθερές: στην επιθετικότητα αντιτάσσουμε την ετοιμότητα. Τα επιχειρήματά μας βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο και στο Δίκαιο της Θάλασσας. Και ασφαλώς την αμυντική μας επαγρύπνηση και τη διπλωματική μας θωράκιση που μας προσφέρουν οι ισχυρές μας συμμαχίες. Όλα αυτά, μάλιστα, με τη ψυχραιμία εκείνου που έχει το δίκιο με το μέρος του. Με την αυτοπεποίθηση του πατριώτη και πάνω απ’ όλα δρώντας ανοιχτά στο φως της αλήθειας και της μέρας. Γιατί όσοι φωνασκούν ότι τάχα κινούνται μόνο στο σκοτάδι, συχνά χάνονται μέσα σε αυτό», ανέφερε.
Και καταλήγοντας υπογράμμισε:
«Και μη ξεχνάτε ότι άλλωστε και εδώ στο Καλπάκι, μέσα στη νύχτα και πριν ξημερώσει ήρθαν οι Ιταλοί, για να τους απαντήσουν, όπως έπρεπε, πρώτα οι Ηπειρώτες και οι Έλληνες και ύστερα η ίδια η Iστορία. «Ουδεμία ιδέα, εις ουδένα να υπάρχει περί υποχωρήσεως. Πάντες θα αγωνισθώμεν επί των θέσεών μας και εν ανάγκη θα πέσωμεν υπερασπιζόμενοι αυτάς», έγραφε η τελευταία διαταγή του Κατσιμήτρου.
Και έτσι έγινε. Οι Έλληνες δεν υποχώρησαν, αλλά προχώρησαν, όπως ακριβώς το θέλει η παράδοση αυτού του τόπου και είναι ένα χρέος της δικής μας γενιάς προς τη γενιά που πολέμησε το ’40, είναι και η γενιά του πατέρα μου, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Αυτή η γενιά που μας παρέδωσε μία Ελλάδα ελεύθερη και ευημερούσα να την τιμούμε και να τη θυμόμαστε, προς το χαμένο εκείνον ανθυπολοχαγό για τον οποίον το Άσμα ηρωικό και πένθιμο θα θρηνεί πάντα με την περήφανη φωνή του Ελύτη, «βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας, δεν έκλαψαν, γιατί να κλάψουν; Ήταν γενναίο παιδί».
